Ένα θέμα πάντα τρέχον, πάντα επίκαιρο, πάντα σημαντικό. Ένα θέμα πολύπλευρο και πολυπαραγοντικό. Και όσο αλλάζουν οι εποχές, τόσο πιο περίπλοκο και όχι απλό.
Η αλήθεια είναι πως από την ώρα που το κοριτσάκι αρχίζει και γίνεται γυναίκα, έχει σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνει με το θέμα αυτό, μέχρι που θα φτάσει πια σε μεγάλη ηλικία.
Η αφορμή για να το θίξω τώρα ήταν κάτι που παρατηρώ όλο και συχνότερα στη δουλειά μου, αλλά που νομίζω και όλοι παρατηρούμε γύρω μας.
Κι αυτό είναι η προσπάθεια των νέων ζευγαριών να αποκτήσουν παιδί και οι δυσκολίες που παρουσιάζονται μπροστά τους.
Το βάρος βέβαια πέφτει κυρίως στη γυναίκα. Το άγχος φορτίζει κυρίως αυτήν. Έχει φτάσει η ώρα της να “εκτελέσει το χρέος της απέναντι στην κοινωνία”, να γίνει μητέρα.
Κι αν δεν καταφέρει να γίνει; Γιατί, ναι, σήμερα πλέον αποφασίζει να φτάσει στην ώρα αυτή σε όλο και μεγαλύτερη ηλικία, μια και έχει τόσα άλλα να πετύχει πρώτα στη ζωή της.
Και όπως ακούει γύρω τριγύρω της πολλές περιπτώσεις γυναικών που αδυνατούσαν να συλλάβουν, θεωρεί, δυστυχώς σχεδόν αυτόματα θα πω, πως κι εκείνη θα είναι μία από αυτές. Πως ήρθε η σειρά της να μπει στον κυκεώνα των άκαρπων προσπαθειών.
Σε όλο αυτό καθοριστικό ρόλο παίζουν βέβαια και οι γιατροί, οι γυναικολόγοι. Που, όπως ακούω όλο και πιο συχνά, βάζουν στη γυναίκα την παραπάνω αμφιβολία. Της παρουσιάζουν ως μεγάλη πιθανότητα το ενδεχόμενο να μην μπορεί να τεκνοποιήσει, γιατί είναι άνω των…35 ετών. Ίσως ακόμη και πιο κάτω, π.χ. άνω των 30 ετών. Ναι, ναι, μου το έχουν πει και αυτό.
Τρομακτικό μου φαίνεται. Προσωπικά, θεωρώ την ηλικία 30-40 ετών απόλυτα κατάλληλη για να αποκτήσει μια γυναίκα το πρώτο της παιδί. Από κάθε άποψη, βιολογική, ψυχολογική, σωματική, πνευματική, κοινωνική. Και τα επόμενα παιδιά της βέβαια, αν αυτό επιθυμεί. Φυσικά, το ίδιο πιστεύω και για την ηλικία άνω των 40, απλά εκεί ίσως πράγματι να χρειάζεται κάποια βοήθεια παραπάνω.
Θέλω να πω πως μου μοιάζει να έχει στηθεί ένα ολόκληρο σύστημα γύρω από το θέμα, που έρχεται και σφίγγει τις γυναίκες σαν κλοιός. Με το που παίρνουν την απόφαση να παντρευτούν ή τελοσπάντων με κάποιον τρόπο να επισημοποιήσουν τη σχέση τους με το σύντροφό τους απέναντι στην κοινωνία, έρχονται άμεσα και ξαφνικά αντιμέτωπες με την “ευθύνη τους” να γίνουν μητέρες.
Και πρέπει να γίνουν ΤΩΡΑ. Έτσι τους έμαθαν. Έτσι μας έμαθαν. Από την ώρα που παντρεύεσαι, κάθε μέρα σε κοιτάζουν νομίζεις όλοι μέσα στα μάτια και στο στόμα για να ακούσουν να τους πεις πως είσαι έγκυος. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά, πιστέψτε με, έτσι είναι. Το έχω ζήσει κι εγώ και το ξέρω από τόσες άλλες γυναίκες γύρω μου, χρόνια τώρα.
Κι αν δηλαδή δε μείνεις έγκυος την επομένη του γάμου σου;
Κι αν δε μείνεις έγκυος ούτε μέσα στα επόμενα 2 ή 3 ή 4 χρόνια;
Κι αν δε θέλεις να κάνεις παιδί βρε παιδί μου;
Τότε τι; Μήπως δεν είσαι καν γυναίκα; Μήπως δεν εκπληρώνεις το ρόλο σου; Μήπως δεν εκπληρώνεις το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκες;
Μήπως όλα αυτά μαζί; Μάλλον όλα αυτά μαζί, έτσι νομίζω. Έτσι μας έμαθαν να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε, να φοβόμαστε.
Με ενοχλεί κάθε φορά που βλέπω αυτόν τον κλοιό να σφίγγει κάποια κοπέλα. Κάτι μέσα μου αντιδρά. Τη βλέπω αγχωμένη, βιαστική να “εκτελέσει το χρέος της”, φορτωμένη με όλα τα πρέπει και τις ενοχές που μας φόρτωσαν από το “προπατορικό αμάρτημα” ακόμη.
Έτοιμη να υπακούσει στις προτροπές των γιατρών για ειδικές εξετάσεις, που βάζουν κάθε σπιθαμή του ωαρίου κάτω από το μικροσκόπιο και τις μετρήσεις. Και τη ζωή της κάτω από έντονο stress.
Έτοιμη να φορτώσει τον οργανισμό της με ορμονικά σκευάσματα, που, ναι, μπορούν να κάνουν θαύματα εκεί που χρειάζονται πραγματικά, αλλά που μπορεί στη δική της περίπτωση να μη χρειάζονται, τουλάχιστον όχι ακόμη.
Το μόνο που θέλω τότε να της πω είναι να τα πετάξει όλα αυτά από πάνω της, να χαλαρώσει και να κοιτάξει μέσα της. Να δει τον εαυτό της, να τον ακούσει και να τον αγαπήσει. Γιατί κανένας μα κανένας άλλος δε θα την αγαπήσει όπως εκείνη ή ίδια το αληθινό εσωτερικό της κοριτσάκι.
Να δει επίσης το σύντροφο της και τη σχέση τους. Την αγάπη τους, τον έρωτα τους, τη χαρά τους, τις επιθυμίες τους, τα όνειρα τους. Γιατί είναι κάπως σαν να τα ξέχασαν όλα αυτά εξ αίφνης με το που παντρεύτηκαν. Σαν να είναι πλέον ο μοναδικός τους λόγος ύπαρξης το να γίνουν γονείς. Με το έτσι θέλω, εδώ και τώρα.
Και τα λέω αυτά ως φαρμακοποιός, που τυπικά και κατά απόλυτη τιμή, με συμφέρει να πάρει η υποψήφια μητέρα τα φάρμακα, μια και έχουν και ιδιαίτερα υψηλό κόστος.
Όμως όχι, δε με συμφέρει καθόλου να υφίσταται τέτοια καταπίεση και χειραγώγηση, δε με συμφέρει καθόλου μια κοινωνία με γυναίκες θύματα της βαριά εγκαθιδρυμένης πατριαρχικής κουλτούρας, που θέλει διαρκώς να ελέγχει την επιθυμία και τη δυνατότητά τους για τεκνοποίηση. Που είναι άλλωστε και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να ασκήσει έλεγχο πάνω τους.
Η ειρωνία εδώ είναι ότι αυτές οι ίδιες γυναίκες μέχρι μόλις πριν να παντρευτούν, και για πολλά χρόνια, είχαν το άγχος στις σχέσεις τους μην τυχόν και μείνουν έγκυες. Ο καημός τότε ήταν αυτός και η προσπάθεια ήταν για το να μη συμβεί. Άγχος πάλι, για κάποια μέθοδο αντισύλληψης, όπου δυστυχώς ακόμη δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση στους νέους ούτε συζητείται το θέμα επίσημα και ανοιχτά. Και ακόμη γίνονται λάθη, πάντα εις βάρος του γυναικείου οργανισμού.
Κι αν προέκυπτε κάποια εγκυμοσύνη, ανεπιθύμητη σ΄αυτή τη φάση, τότε τι; Τότε είτε η γυναίκα αποφασίζει να γίνει μάνα, με διάφορες πιθανές εξελίξεις εδώ, ή αποφασίζει να κάνει έκτρωση. Και εδώ όμως έρχεται η κοινωνία, με τη μορφή της θρησκείας αυτή τη φορά, και με όπλο πάλι την ενοχή της λέει ότι δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει αυτό, γιατί είναι αμαρτία. Κι αυτό είναι κάτι που επηρεάζει πολλές από αυτές. Και τις κάνει τελικά μάνες χωρίς να θέλουν. Τώρα περισσότερο επίκαιρο από ποτέ αυτό το ζήτημα, με την ποινικοποίηση των αμβλώσεων εν όψει… Κυριολεκτικά τραγικές εξελίξεις.. Και τελικά μη εξέλιξη στην ουσία..
Φαίνεται πως όλο το θέμα γύρω από τη γονιμότητα και την τεκνοποίηση είναι φορτισμένο με έντονη ανασφάλεια, φόβο και αβεβαιότητα. Αντί να απολαμβάνουν οι γυναίκες τις θαυμαστές δυνατότητες του σώματος τους, αντί να χαίρονται το σώμα τους μαζί με το σώμα του συντρόφου τους, υφίστανται την καταπίεση για να δώσουν στην κοινωνία το αποτέλεσμα που εκείνη τους έμαθε πως απαιτεί από αυτές.
Μα γιατί κανείς δε λέει στα ζευγάρια να ζήσουν τη σχέση τους, να ζήσουν τις στιγμές τους, να απολαύσουν τη συντροφικότητα, να χαρούν, να γελάσουν, να χαλαρώσουν, να ερωτευτούν ακόμη πιο πολύ τον άνθρωπο που είναι μαζί τους;
Πιστεύω πραγματικά πως έτσι δε θα χρειαζόταν τόσο συχνά η ιατρική και φαρμακευτική βοήθεια, το “σπρώξιμο” αυτό. Πιστεύω πως ένας από τους βασικούς λόγους που καταφεύγουν στην επιστήμη για να βοηθηθούν στη δημιουργία οικογένειας είναι ακριβώς η απομάκρυνση από την απόλαυση και την ανεμελιά, χαρακτηριστική συνέπεια του σύγχρονου τρόπου ζωής μας.
Η μέθοδος της εξωσωματικής γονιμοποίησης είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο που χαρίζει η επιστήμη στα χέρια μας, σωτήριο, καθοριστικός παράγοντας για τη δημιουργία αμέτρητων οικογενειών που σήμερα υπάρχουν. Είναι η θαυματουργή και αξιόπιστη λύση στο πρόβλημα της υπογονιμότητας που απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αναμφισβήτητα και ευτυχώς.
Ας μην ξεχνάμε όμως το πρωταρχικό θαύμα, αυτό που η φύση μας έχει χαρίσει. Τη μαγεία της σεξουαλικής συνεύρεσης, τον έρωτα. Ας αφεθούμε πρώτα εκεί, όπως άλλωστε επιτάσσει το ένστικτό μας και η βασική μας ανάγκη. Χωρίς πίεση, χωρίς άγχος, χωρίς υπολογισμούς και μετρήματα, χωρίς κρίσεις και βαθμολογίες. Το παιδί θα έρθει όταν είναι να έρθει, δηλαδή τη σωστή ώρα. Όπως και όλα τα πράγματα άλλωστε. Δεν υπάρχει ούτε ένας που να μπορεί εκ προοιμίου να πει πότε είναι η σωστή ώρα, ούτε ένας. Ποιος λοιπόν θα επιχειρήσει να επισπεύσει το χρόνο αυτόν και να φορτώσει με φόβο και ανησυχία την πιο όμορφη διαδικασία;
Ας επιτρέψουμε στα νέα ζευγάρια που αποφασίζουν να μοιραστούν τη ζωή τους, να τη μοιραστούν μέσα στην αγάπη και να απολαύσουν την κοινή τους διαδρομή με στόχο τον προορισμό τους. Χωρίς άγχος για τον προορισμό, αλλά με ενθουσιασμό για τον κάθε σταθμό της διαδρομής τους.
