Από πολύ μικροί, στο σχολείο, διδασκόμαστε ένα σωρό μαθήματα, ποικίλης ύλης. Για χρόνια ολόκληρα μαθαίνουμε γλώσσα, γραμματική, μαθηματικά, ιστορία, γεωγραφία, φυσική, χημεία, και τόσα άλλα. Όλα απαραίτητα, όλα σημαντικά, όλα που θα τα βρούμε μπροστά μας στη ζωή.

Να όμως που όπως η ζωή προχωρά, διαπιστώνουμε πως δεν είναι αυτά που μας λείπουν, δεν είναι αυτά που τόσο αναζητούμε, δεν είναι αυτά που τόσο νιώθουμε να τα έχουμε ανάγκη.

Να που όπως η ζωή προχωρά, βρισκόμαστε τελικά να προσπαθούμε να…ζήσουμε!

Ανακαλύπτουμε κάποια στιγμή πως έχουμε γίνει πολύ μορφωμένοι, πως έχουμε γεμίσει με πτυχία, με ικανότητες, με γνώσεις, με επιτυχίες, έχουμε κάνει οικογένεια, έχουμε εργασία, έχουμε τη θέση μας στην κοινωνία, κι όμως…δε ζούμε πραγματικά.

Δεν χαιρόμαστε τη ζωή μας. Κάτι μας λείπει, κάπου μέσα μας βλέπουμε ένα κενό, που όλο μεγαλώνει.

Και αρρωσταίνουμε. Σωματικά και ψυχικά. Πονάμε. Η καθημερινότητά μας γίνεται δύσκολη. Συχνά, απειλητική…

Τι θα θέλαμε να είχαμε ως εφόδιο, ως βάση, ως θεμέλιο για να χαιρόμαστε τη ζωή που προχωράει; Για να προχωράμε πραγματικά κι εμείς μαζί της;

Θα θέλαμε να είχαμε πάρει ως παιδιά τα ουσιαστικά μαθήματα, τα Μαθήματα Ζωής.

Κι αφού δεν τα πήραμε ως παιδιά, γιατί να μην τα πάρουμε τώρα;

Γιατί να αφήσουμε να περνάει κι άλλο ο χρόνος και να ζούμε χωρίς να ζούμε;

Γιατί να φορτώνουμε το σώμα μας με καταπιεσμένα συναισθήματα και να το οδηγούμε στην ασθένεια και τον πόνο; Έτσι αρρωσταίνουμε : από τα συναισθήματα που δε μάθαμε να εκφράζουμε, από τις ανάγκες μας που δεν ικανοποιούμε, από την αγάπη που δε μάθαμε να δίνουμε στον εαυτό μας.

Κι ακόμη, γιατί να μην προσφέρουμε εμείς τώρα ως ενήλικες αυτά τα μαθήματα στα παιδιά μας; Γιατί να επιτρέψουμε να έχουν κι εκείνα αργότερα μια «μισή» ενήλικη ζωή;

Αυτές οι ερωτήσεις μέσα μου, αυτές οι όλο και πιο έντονες απορίες, που προκύπτουν από τις καθημερινές παρατηρήσεις για χρόνια στη δουλειά μου, από τις πολλές μου εμπειρίες με τους συνανθρώπους μου, και φυσικά από τις παρατηρήσεις σε μένα, στον ίδιο μου τον εαυτό, αυτές με οδήγησαν στην αναζήτηση των κατάλληλων απαντήσεων.

Κάπως έτσι, μπήκα στο χώρο της Προσωπικής Ανάπτυξης, στο χώρο της Αυτογνωσίας.

Για την ακρίβεια, μπήκα στον αδιάκοπο δρόμο της προσωπικής ανάπτυξης και στην αδιάκοπη προσπάθεια για αυτογνωσία.

Και 4 χρόνια αφότου ξεκίνησα το υπέροχο αυτό ταξίδι μου κι αφού βρέθηκα να το εμπλουτίζω διαρκώς στην πορεία του και να το κάνω ακόμη πιο ωραίο κι απολαυστικό, αποφάσισα να μοιραστώ τους δρόμους του, τους χάρτες του, τους όμορφους σταθμούς του με τους ανθρώπους γύρω μου.

Με όλο και περισσότερους ανθρώπους. Με όσο περισσότερους θα μπορούσα.

Η απόφαση αυτή γεννήθηκε από το όνειρο που έγινε ο Σκοπός Ζωής μου.

Το όνειρο να κάνω τον κόσμο μας καλύτερο, από τη δική μου μικρή θέση, με τη δική μου περιορισμένη δυνατότητα, με τα δικά μου μικρά εργαλεία.  Μικρά, μα σημαντικά.

Και αποτελεσματικά, γιατί είναι μια δράση που αναλαμβάνω κάθε μέρα. Είναι μικρές, μα καθημερινές οι πράξεις μου πάνω σ΄αυτόν το στόχο. Είναι σταθερή και συστηματική η προσπάθειά μου.

Και κυρίως, είναι πολλοί οι άνθρωποι γύρω μου που επίσης θέλουν σ΄αυτό να συμμετέχουν.

Που επίσης ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο.

Που επίσης είναι έτοιμοι να αναλάβουν δράση.

Κάπως έτσι, με σταθερότητα και πίστη στην πορεία, οδηγήθηκα να δημιουργήσω το Φαρμακείο της Ζωής και να συμπεριλάβω μέσα σ΄αυτό ένα μεγάλο, ιδιαίτερο κομμάτι, τα Μαθήματα Ζωής.

Ένα κομμάτι βασικό για την πραγματική, την ουσιαστική, τη Συνολική μας Υγεία.

Ένα κομμάτι αναπόσπαστο από την αληθινή ζωή μας.

Μέσα στο Φαρμακείο της Ζωής προσκαλώ και με ευγνωμοσύνη καλωσορίζω κάθε άνθρωπο που αποφασίζει να αλλάξει, να εξελιχθεί, να προχωρήσει.

Που αποφασίζει να βελτιώσει τον εαυτό του για να δει να βελτιώνεται ο κόσμος γύρω του.

Που αποφασίζει να θυμηθεί την αληθινή ζωή του, για να τη θυμίσει και σ΄εκείνους που τον περιβάλλουν.

Αν είσαι ένας από τους ανθρώπους αυτούς, αν υποψιάζεσαι έστω ότι είσαι, με μεγάλη μου χαρά, με κάθε εκτίμηση και σεβασμό,

ΣΕ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΩ!
Ζωή Γιαννελέρ, Φαρμακοποιός, Welfare Trainer