Μπαίνουν με ανάγκη και σεβασμό. Δείχνει ένα σεβασμό το χαμένο τους βλέμμα.

Και κάθε φορά αναρωτιέμαι γιατί να πρέπει να έχει τόση αδυναμία το βλέμμα, το σώμα και η φωνή για να φανεί αυτός, ενώ πολύ συχνά όταν είμαστε “καλά”, όταν είμαστε “δυνατοί” και στα “κανονικά” μας αυτός ο σεβασμός μένει κρυμμένος και μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτος.

Κατά περιόδους εμφανίζονται. Κάθε περίοδο υπάρχουν ένας – δύο που έρχονται τακτικά.

Σε κάποιους βλέπω την “εξέλιξή” τους, την αρνητική εξέλιξη. Στην αρχή είναι άνετοι, είναι ωραίοι, όμορφοι, είναι ακόμη καλά. Απλά, παίρνουν τη σύριγγα. Έχουν και τα χρήματα.

Εγώ βέβαια ξέρω τι θα δω σε λίγο καιρό, αργά ή ίσως και πολύ γρήγορα. Και θέλω πραγματικά να τους ρωτήσω, να τους φωνάξω : “εσύ δεν ξέρεις πώς θα γίνεις, δεν έχεις δει, δε βλέπεις”;;

Και έρχεται αυτός ο καιρός. Και είναι πια εντελώς αλλαγμένη η μορφή τους. Όλη, όλη τους η εμφάνιση έχει αλλάξει.

Η ομορφιά τους αγωνίζεται ακόμη να λάμψει κάτω από τη σκονισμένη, χιλιοραγισμένη μορφή που έχει πια εγκατασταθεί επάνω τους.

Τότε, και τα 20 cents που κοστίζει η σύριγγα με μεγάλη δυσκολία βρίσκονται. Ή δε βρίσκονται καθόλου. Τους έχω δει και να τα μετράνε μπροστά μου λεπτό λεπτό, κυριολεκτικά. “Άσ’ το, άσ’ το φίλε, είναι εντάξει, δεν πειράζει , μην ψάχνεις καθόλου”. Χίλια ευχαριστώ μετά..

 Χθες συγκεκριμένα, ένα τέτοιο όμορφο παιδί, που στη γρήγορη δυστυχώς εξέλιξή του με το ζόρι πια στεκόταν και μιλούσε, μου έκανε και παρατήρηση, ότι πολλές φορές το έμβολο της σύριγγας έχει πρόβλημα, πετάει έξω το υγρό και δε γίνεται σωστά η ένεση, πάει χαμένο το φάρμακο. “Εντάξει, θα ενημερώσω την εταιρεία, θα μεταφέρω τα παράπονα”..

Είναι η απορία μου τότε ακριβώς όπως το λέει ο στίχος : “πού είναι το παιδί και τα όνειρά του;”..

Αλήθεια, ποιοι έκρυψαν αυτό το παιδί, ποιοι το ανάγκασαν να σβήσει την αυθεντική ύπαρξή του, ποιοι το έπνιξαν και το καταδίκασαν να ζει ως νεκρός;

Εικόνες που πονάνε πολύ. Ένα σφίξιμο στο στομάχι κι ένα μεγάλο βάρος από την αίσθηση της ευθύνης που όλοι έχουμε για τον αποκλεισμό και την αποκλήρωση αυτών των παιδιών.

“Κάποιοι λένε πως η αγάπη μένει, μα ο χρόνος είναι βροχή που παρασέρνει”…