Ημέρα γενεθλίων σήμερα, 6 Απριλίου, όχι μόνο για μένα, αλλά και για το livingpharmacy, το “παιδί μου” κατά κάποιον τρόπο, το πνευματικό μου παιδί. Που ήρθε για να με εκφράσει. Και να με φέρει σε επαφή με τους ανθρώπους γύρω μου, ελπίζοντας αυτό το “γύρω” να είναι πολύ εκτεταμένο, τόσο που να μπορεί να αγκαλιάσει τον κόσμο.

Δεν ήταν σκόπιμη και στοχευμένη η κοινή μέρα γενεθλίων. Η αλήθεια είναι πως για το livingpharmacy σχεδίαζα να είναι πολύ νωρίτερα, σε άλλο μήνα. Δεν τα κατάφερα, αλλά να που ήρθε έτσι η συγκυρία να συνδεθώ μαζί του και μ΄αυτόν τον τρόπο, το συμβολικό.

Κι εγώ, να ξέρεις, τις εμπιστεύομαι τις συγκυρίες. Την εμπιστεύομαι τη ροή, τη θεωρώ σοφή. Μου το έχει αποδείξει πάντα. Να την εμπιστεύεσαι κι εσύ, πίστεψέ με, είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Για να αναπνέεις, για να μπορείς κάποια στιγμή να κάθεσαι αναπαυτικά και να λες “εντάξει, ας γίνει όπως πρέπει, το σύμπαν ξέρει κι έχει το λόγο του”. Αυτό μας βοηθάει να χαλαρώσουμε, να βάλουμε stop στην πίεση, την ταχύτητα και το άγχος. Με τίποτα βέβαια δεν εννοώ πως θα σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και θ΄αφήσουμε τη ζωή μας στη μοίρα της, όχι, καθόλου και ποτέ. Κάνουμε πάντα τις δράσεις που απαιτούνται από μας να γίνουν, τις κάνουμε οπωσδήποτε με τον καλύτερό μας τρόπο, αλλά έχουμε ταυτόχρονα στο μυαλό μας πως και η ροή θα αναλάβει τη δική της δράση. Αν λοιπόν εμείς την εμπιστευτούμε, τότε θα μας δώσει το πιο ωραίο αποτέλεσμα. Στο χρόνο που είναι κατάλληλος για να το δώσει.

Και μια και μιλάμε για ένα “παιδί” που σήμερα γεννιέται και που μαζί μου θα μεγαλώνει, θεωρώ ωραία ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σου κάτι όμορφο που διάβασα νωρίτερα κι έχει να κάνει με τα μαθήματα που μας δίνουν καθημερινά τα παιδιά. Και που αν είμαστε διατεθειμένοι να τα πάρουμε και να τα ακολουθήσουμε, θα βγούμε πιο σοφοί και κερδισμένοι. Γιατί τα παιδιά είναι οι καλύτεροι δάσκαλοι κι εμείς, τόσες πολλές φορές, μικρά μαθητούδια μπροστά τους. Αποδεδειγμένο και αναμφισβήτητο αυτό.

Πρόκειται για μια προσωπική ιστορία που αναφέρει ο Robin Sharma στο βιβλίο του “Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις;”. Μια ιστορία που τον έχω ακούσει  πολλές φορές να λεέι, μια και παρακολουθώ συστηματικά τα online  προγράμματά του πάνω στην προσωπική ανάπτυξη, ως μέντορά μου. Ένα περιστατικό απλό και καθημερινό, που, θα δεις, όλοι λίγο πολύ έχουμε ζήσει στη ζωή μας.

Βρίσκεται λοιπόν με τον τετράχρονο γιο του σε ένα ιταλικό εστιατόριο , όπου έχουν παραγγείλει τα ζυμαρικά τους, ενώ ξεκινούν με το φρεσκοψημένο ψωμί που τους έχει φέρει ο σερβιτόρος. Ο μικρός Κόλμπι, αντί να φάει το ψωμί ολόκληρο, όπως κάνουμε εμείς οι ενήλικες, το…προσέγγισε κάπως διαφορετικά. Άρχισε να το σκάβει και να βγάζει από μέσα τη ζεστή, μαλακή ψίχα, αφήνοντας άθικτη την κόρα. Ούτε λίγο ούτε πολύ δηλαδή, είχε τη σοφία να εστιάσει στο καλύτερο κομμάτι του ψωμιού και να αφήσει το υπόλοιπο. Όταν μάλιστα ο πατέρας του τον ρώτησε αν θα φάει και το υπόλοιπο από το ψωμί του που έμεινε, εκείνος απάντησε : “Μα, μπαμπά, έφαγα αυτό που ήταν να φάω, έφαγα το ωραίο κομμάτι. Και είμαι εντάξει”.   

Ποιο είναι το μάθημα εδώ; Μα αυτό ακριβώς : ότι εμείς οι “σοφοί και έμπειροι” ενήλικες αφιερώνουμε τον περισσότερο χρόνο εστιάζοντας στην “κόρα της ζωής” και όχι στα υπόλοιπα, καλά πράγματα που έρχονται και φεύγουν καθημερινά από τη ζωή μας. Εστιάζουμε στις δυσκολίες, επαγγελματικές και προσωπικές, στις αναποδιές που μας τυχαίνουν, στους αβάσταχτους λογαριασμούς που έχουμε κάθε τόσο να πληρώσουμε, στην έλλειψη χρημάτων, στην έλλειψη χρόνου, στις ατέλειωτες υποχρεώσεις. Εστιάζουμε στα “δεν” και στα “αλλά” , αφήνοντας να περνάνε αναξιοποίητα από μπροστά μας τα “ναι” και τα “και”, τα “έχω” και τα”μπορώ”.

Κι όμως, οι σκέψεις μας διαμορφώνουν τον κόσμο μας και καθορίζουν ποιες καταστάσεις θα έρθουν στη ζωή μας. Αυτά στα οποία εστιάζουμε την προσοχή μας, είναι και αυτά τα οποία θα ζήσουμε. Γιατί επομένως να εστιάζουμε στα αρνητικά, στα βαριά και τα δύσκολα και όχι στα θετικά, τα ανάλαφρα, τα απλά και όμορφα; Αλήθεια τώρα, γιατί; Μα φυσικά γιατί είναι οι πεποιθήσεις μας, αυτές που έβαλε η κοινωνία στις αποσκευές μας από τη στιγμή που γεννηθήκαμε, τόσο πολύ βαθιά μέσα, που είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να τις αφαιρέσουμε κι έτσι εξακολουθούμε να κουβαλάμε παντού και πάντα βαριά τη βαλίτσα μας. Στο χέρι μας όμως είναι να την ελαφρύνουμε, να βγάλουμε εκείνα που μας φόρτωσαν και που καθόλου δε μας βοηθάνε πια (ούτε ποτέ μας βοήθησαν εδώ που τα λέμε) και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στη ζωή ως ανανεωμένοι ταξιδιώτες. Που θα κρατούν στα χέρια τους φωτογραφική μηχανή για να απαθανατίζουν στο νου και στην καρδιά τους όλες τις υπέροχες, μοναδικές, μικρές, μικρούλες, φαινομενικά ασήμαντες κι όμως τόσο σημαντικές στιγμές και όχι ατζέντα και κομπιουτεράκι για να σημειώνουν τι ξόδεψαν, να προσθέτουν και να αφαιρούν και πάλι τα μαθηματικά να μη βγαίνουν.

Ας δώσουμε από σήμερα στον εαυτό μας τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με το πιο χαρούμενο κι ενθουσιώδες μέρος του, με το παιδί μέσα του. Αυτό το παιδί, που πάντα υπάρχει, σε όλους μας ανεξαιρέτως. Ας διδαχτούμε από τα παιδιά που βλέπουμε γύρω μας κι ας ξεκινήσουμε να απολαμβάνουμε κι εμείς την ωραία πλευρά της ζωής, την αφράτη και ζεστή ψίχα της. Ξέρουμε καλά ως ενήλικες πως δεν μπορούμε να πετάξουμε την κόρα ούτε μπορούμε να την αγνοούμε και να την αφήνουμε διαρκώς στην άκρη. Αλλά δε θα χαθεί ο κόσμος αν κάποιες φορές, αν για λίγο, ξεκινάμε από τη δελεαστική ψίχα και επιτρέπουμε στο παιδί μέσα μας να τη γευτεί σαν να μην υπάρχει αύριο. Κανείς δε θα πάθει τίποτα αν οι υποχρεώσεις και τα πρέπει μας μπουν για λίγο σε δεύτερη θέση. Το αντίθετο μάλιστα, ακριβώς επειδή θα έχουμε γεμίσει με ζωή, ενέργεια και δύναμη, οι υποχρεώσεις μας αυτές θα εκπληρωθούν ακόμη καλύτερα, πιο συνειδητά και ολοκληρωμένα, όταν έρθει η ώρα που πραγματικά τους αξίζει

Μου άρεσαν πολύ  και θέλω και σε σένα να μεταφέρω τα σοφά λόγια του Leo Rosten, όπως ακριβώς μέσα στο βιβλίο ο Robin Sharma αναφέρει :

“Μπορείτε να κατανοήστε καλύτερα τους ανθρώπους και να επικοινωνήσετε καλύτερα μαζί τους αν τους βλέπετε σαν παιδιά, άσχετα από το πόσο σοβαροί ή εντυπωσιακοί μπορεί να φαίνονται. Κι αυτό, επειδή οι περισσότεροι από εμάς ποτέ δεν ωριμάζουμε και δε μεγαλώνουμε πραγματικά τόσο πολύ – απλώς γινόμαστε πιο ψηλοί. Α, ναι, και σίγουρα γελάμε πια λιγότερο και παίζουμε λιγότερο και φοράμε άβολα κοστούμια ως ενήλικες, όμως κάτω από αυτά τα κοστούμια εξακολουθεί να υπάρχει το παιδί που πάντα είμαστε – το παιδί που έχει μόνο μερικές απλές ανάγκες και που ζει μια καθημερινή ζωή σαν παραμύθι”.

Μην καταπιέζεις λοιπόν το παιδί που έχεις μέσα σου. Είναι εσύ. Άκουσε το, νιώσε το, σεβάσου το, άφησέ το να εκδηλωθεί. Και θα δεις, μόνο κερδισμένος έχεις να βγεις, παντού, σε κάθε τομέα. Άσε που έτσι, θα καταφέρεις το ιδανικό : να ξαναγεννιέσαι κάθε μέρα. Ποιος λέει πως τα γενέθλια είναι μόνο μια φορά το χρόνο;