Από το βιβλίο” The Everyday Hero Manifesto” του μέντορά μου, Robin Sharma, η σημερινή έμπνευση και η ξαφνική ανάγκη έκφρασης και μοιρασιάς.
Από τη διαπίστωση πως Τίποτα Δεν Είναι Τέλειο. Και κυρίως την αποδοχή της. Και, ναι, γιατί όχι, τον πανηγυρισμό της! Τίποτα δεν είναι τέλειο! Ευτυχώς!
Τι ανακούφιση! Να το βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου, παντού, σε όλα και σε όλους. Τίποτα και κανένας απολύτως δε γλιτώνει από τη διαπίστωση αυτή, τίποτε και κανείς δεν απαλλάσσεται. Δεν υπάρχει η τελειότητα, ούτε καν στη φύση. Όλα έχουν τις ατέλειές τους, όλα έχουν τα ψεγάδια τους, όλα έχουν τα σημάδια τους.
Όσο πιο γρήγορα το αναγνωρίσουμε αυτό και το αποδεχτούμε, τόσο πιο γρήγορα θα γλιτώσουμε από το άγχος της τελειομανίας. Όχι, καμία δουλειά δεν μπορούμε να την εκτελέσουμε με άριστο, που δε χωράει βελτίωση, τρόπο. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι δημιουργοί, οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες, οι πιο ευρηματικοί επιστήμονες, αν έβλεπαν ακόμη μια φορά τα έργα τους, σίγουρα κάτι θα ήθελαν να αλλάξουν, κάτι ελάχιστο να διορθώσουν. Κι ας είναι έργα που έγραψαν και γράφτηκαν στην ιστορία. Που άλλωστε μετά από πολλή δουλειά, πολλές αλλαγές, σκαμπανεβάσματα και ανατροπές, αλλά και αμέτρητες αμφιβολίες βγήκαν στο φως.
Δεν είναι λοιπόν δουλειά μας να αγωνιζόμαστε να κάνουμε κάτι τέλεια και τελικά να αναβάλουμε την ολοκλήρωσή του ακριβώς λόγω του αγώνα μας αυτού, που τέλος δεν μπορεί να έχει. Δουλειά μας είναι να κάνουμε τα πάντα με τον καλύτερο δυνατό μας τρόπο, με την καλύτερή μας διάθεση και με όλη μας την επιθυμία, γνωρίζοντας όμως πως τέλειο είναι αδύνατο να είναι. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια ολοκλήρωση, κάπου πρέπει να αναγνωρίζουμε το σημείο που θα ονομάσουμε τέλος της εργασίας. Και αρχή της αποκάλυψης του έργου μας. Αυτού που είναι. Όπως είναι. Όπως το φτιάξαμε.
Όλα τα άλλα, το κυνήγι της τελειότητας, είναι απλά μια ωραία δικαιολογία για να μη δείξουμε το αποτέλεσμά μας. Για να μην εκτεθούμε δηλαδή. Να μη δεχτούμε να τεθεί το έργο μας σε κριτική. Και σε λειτουργία, σε χρήση. Είναι πολύ καλή η θεωρία, απαραίτητη η γνώση. Αν όμως δε συνοδεύεται από πράξη, είναι απλά αέρας. Που χάνεται και πάει. Ενώ η πράξη μας φέρνει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα. Κι από τις ατέλειες και τα λάθη μόνο να μάθουμε έχουμε. Και να αλλάξουμε κάτι την επόμενη φορά, να το βελτιώσουμε, να το αναπτύξουμε. Ακόμη περισσότερη γνώση δηλαδή. Ακόμη περισσότερος πλούτος στη ζωή μας.
Για σκέψου, πόσες φορές κάτι που δεν πήγε κατ΄ευχήν, δεν πήγε με το πρόγραμμα, δεν ακολούθησε τα βήματα ακριβώς του ονείρου, πόσες φορές δεν οδήγησε σε κάτι τελικά ακόμη καλύτερο από αυτό που είχες στο μυαλό σου…Πόσες φορές δεν είπες “ευτυχώς” που έγινε έτσι, “ευτυχώς” που άλλαξε αναγκαστικά στην πορεία, “ευτυχώς” που “ξέφυγε” από την πορεία του… Γιατί κάτι ακόμη πιο άξιο βγήκε, κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Κάτι, που χάρη στα “σπασίματα” και τα σημάδια του έχει μεγαλύτερο βάρος και σταθερότητα, πιο στέρεη βάση. Τα σημάδια που αποκόμισε είναι που του δίνουν νόημα, χρώμα, γεύση και χροιά.
Τι θα ήταν ένας στόχος χωρίς τις παραλλαγές του, τι θα ήταν ένα πρόγραμμα χωρίς τα έκτακτά του, τι θα ήταν μια ζωή με μόνο επιτεύξεις και πάντα απαρέγκλιτες και ακριβείς; Και τι είναι όλα αυτά με τα ξεχωριστά στοιχεία που απρόσμενα και ξαφνικά η ζωή τους προσδίδει; Μα είναι ακριβώς αυτό : ζωή. Και είναι τέλεια χάρη στις ατέλειές της.
Η μη τελειότητα λοιπόν όλων των πραγμάτων. Και όχι μόνο η αποδοχή της, όχι μόνο η πλήρης ενσωμάτωσή της στην καθημερινότητά μας, μα και αυτή ακόμη η επιδίωξή της. Μπορούμε να την επιδιώκουμε και να την αναζητάμε; Είμαστε έτοιμοι να δούμε τι καινούριο, ακόμη μεγαλύτερης αξίας μπορεί να προκύψει από κάτι με ελαττώματα, δυσκολίες, σημάδια και λακούβες στην επιφάνειά του; Είτε πρόκειται για κάποιο αντικείμενο, είτε για έργο θεωρητικό είτε για ανθρώπινες σχέσεις; Είμαστε έτοιμοι να αγαπήσουμε ακριβώς την ατέλειά του;
Αναφέρει λοιπόν ο Robin Sharma κάτι που με μάγεψε πραγματικά. Μια τεχνική που εφαρμόζεται στην Ιαπωνία εδώ και 400 χρόνια και λέγεται kintsugi :κολλάνε σπασμένα κεραμεικά αντικείμενα με κόλλα και καθαρό χρυσό. Το αρχικά κατεστραμμένο κομμάτι λοιπόν γίνεται καινούριο, ακόμη πιο στέρεο και δυνατό ακριβώς εκεί, στο σπάσιμό του. Μετατρέπεται σε κάτι κυριολεκτικά υψηλότερης αξίας, κύρους και ομορφιάς, χάρη στο ελάττωμα που πρωτύτερα του δημιουργήθηκε. Πρόκειται στην ουσία για μια μέθοδο mindset, που έχει να κάνει ακρβώς με την αποδοχή της ατέλειας και όχι μόνο : κυρίως με την αγάπη της και την αναγνώριση της σημασίας της, μα και το θαυμασμό της.
“Τα σπασίματα δεν τα φοβάμαι, έχω μάθει να τα κλείνω με στόκο” τραγουδάει η Αρλέτα στο Batida De Coco. Γιατί να μη βάλουμε και χρυσό πάνω από το στόκο λοιπόν;
Έτσι, για να φαίνεται το πρώην σπάσιμο ακόμη πιο καθαρά και μάλιστα να είναι στολισμένο, όμορφο και λαμπερό. Να το καμαρώνουμε, γιατί έγινε και είναι δικό μας, έγινε και έδωσε χαρακτήρα σε ό, τι ζήσαμε ή φτιάξαμε. Γιατί μας έδωσε την πολυτέλεια της ατέλειας…
Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ
